کودکان ۲ ساله‌ی این سرزمین لبخند زدن را یاد گرفته اند، به احتمال گفتن آب، مامان، بابا هم برایشان دشوار نباشد، بازی کردن را دوست دارند و لطافت دستِ مادرانشان را باتمام وجود حس میکنند.
اما این بین ۲ ساله هایی هستندکه نه تنها صورت کوچکشان با لبخند آشنا نیست، بلکه با درد و بیماری بیشتر از بازی و شادمانی، آشنایی دارند.
کودکِ ۲ ساله‌ی ما مبتلا به بیماری گوارشی‌ است و تنها با پدرخود زندگی میکند، پدری که پیش تر با سرایداری گذران روزگار میکرد.
بهزیستی مدتی درخانه های امن به آنها پناهی داد اما به دلیل مشکل گوارشی، به ناچار کودک در بیمارستان بستری شد.
و حالا برای ترخیص چشم انتظار است.
ما درکنارهم میتوانیم به این چشم انتظاری پایان دهیم و چهره این کودک ۲ ساله را با لبخند، آشنا کنیم.